مگس ها

«مگس ها»
 بدن بی جان پسرک کنار خیابان افتاده بود. خون از چند جای بدنش تا جوی آب شره کرده بود. باد تندی وزید و نوک درخت ها را به همان سمت کشید. خاک نشسته روی پشت بام ها و و ماشین ها را بلند کرد و بر چهره ی شهر پاشید.
پیاده رو شلوغ تر می شد و خیابان را هم بسته بودند.
زنی از گوشه ی پیاده رو راهی باز کرد، چشم های دختر کوچکش را با دست گرفت. لب هایش را گزید و تند دور شد انگار که از چیزی فرار می کند.
مرد بلند قدی که جلوتر از دیگران ایستاده بود و نگاهش روی خون های دلمه بسته زیر بینی پسرک بود گوشی اش زنگ خورد. جواب داد. آرام حرف می زد و سرش پایین بود. می گفت: زدن بهش... اره مرده. از سرش همین جور خون میزنه.
سرش را بلند کرد. نگاهی به ساعت روی مچ دستش انداخت و گفت: اره اره تا ده دقیقه دیگه می رسم و از بین جمعیت راهش را کشید و رفت.
مردی با ریش ها ی نامرتب چشم هایش را تنگ کرده بود تا گرد و خاک توی چشم هایش نرود.  داشت تند تند برای دیگران دست هایش را تکان می داد و ماجرا را تعریف می کرد.
تخم سگ زد فرار کرد. یک زانتیا مشکی بود حرومزاده.
بعد هم با پشت دست دهانش را پاک میکرد که از شدت هیجان موقع حرف زدن آب دهانش به بیرون ترشح می شد.
مرد هایی سفید پوش از بین جمعیت آمدند و روی پسرک غرق خون ملافه ای سفید انداختند. ملافه ی سفید از چند جا لکه های قرمز را به خود جذب می کرد و رنگ پخش می شد در سفیدی ملافه.
صدای تکه تکه ی بوق ماشین ها در صدای باد می پیچید و افتاب بی رمق دم غروب پشت گرد غبار شهر پنهان می شد.
جنازه را بلند کردند . ماشین ها یکی یکی از کنار خیابان تنگ راه باز کرده بودند و رد می شدند.
جنازه همراه آژیر ممتد امبولانس دور می شد. جمعیت هم خیلی زود متفرق می شدند. پیاده رو خلوت و خیابان مثل همیشه پر رفت و آمد.
لخته های خون آرام و بیصدا همراه باریکه اب داخل جوی می شدند.
تنها مگس ها بودند که صحنه را به این زودی ها ترک نمی کردند.